Een stratenmaker valt uit wegens rugklachten en stelt zijn werkgever aansprakelijk voor de gevolgen daarvan. De werkgever beroept zich op verjaring, stelt dat er geen oorzakelijk (causaal) verband bestaat tussen de gezondheidsklachten en de werkzaamheden en stelt dat hij zijn zorgplicht niet geschonden heeft. De kantonrechter verwerpt het beroep op verjaring en geeft de werkgever en werknemer in een tussenvonnis een bewijsopdracht. In hoger beroep tegen dat tussenvonnis oordeelt het gerechtshof dat de vordering inderdaad niet verjaard is en dat de bewijsopdracht terecht is opgelegd.